ΤΑ 3Π./ Ενας Πολεμος στη Σκια./...7.[ ---Η ΝΕΑ ΑΠΟΙΚΙΑ…]

19.1.2012

Επεσα στο κρεβατι με τα ρουχα/

Ισως τελικα δεν γλιτωνεις ποτε’ισως όχι μ αυτον τον γνωστο τροπο’ κανεις δεν ειχε ξεφυγει’νομιζα πως ισως να μπορουσα να προσποιηθω αφωνια’δυσκολευομαι τα βραδια’ όχι ότι τις μερες είναι πολύ καλυτερα…

Ο Θανατος.

Η Φθαρτη Φυση.

Ο Φοβος/

Το κεφαλι μου είναι μουδιασμενο+ νοιωθω την αισθηση της μορφινης στο αιμα μου/νομιμα.Ειμαι από αυτους που δεχθηκαν εθελοντικα να μεταφερθουν στη Νεα Αποικια………………………….

Ετσι βρεθηκα εδώ.Προς το παρον δυσκολευομαι ακομα.Το σωμα εννοω.Εκει επικεντρωνεται προς το παρον το αγχος/ η αναπνοη δεν είναι η ιδια,αναπνεεις μηχανικα,καλο αυτό, ζεις ασυνειδητα στο πρωτο επιπεδο..καλο +κακο αυτό..αν μου επιτρεπεται στη θεση που ειμαι να το χαρακτηρισω…γιατι εγω, αφου ειμαι απ τους προσφερθεντες της Νεας Αποικιας, σημαινει πως μαλλον εχω επιμηκηνει , ή χαλασει τα ορια μου’ αναλογα πως το βλεπει κανεις’

Σε ανθρωπινο χρονο ειμαι κοντα στα 40.Δεν μ αρεσει αυτό το συστημα μετρησης, γιατι δεν παιρνει υπ οψη του το συναισθημα,τις πρωτες αναπνοες, δεν μετραει τις πολλες Εναρξεις…

Θα ξεκινησω ξανα.

Θελω να σκισω το Συμβολαιο! Θελω να το κοψω κομματακια+να το κατασπαραξω! Να το χωνεψω+να το αποβαλλω σαν το πιο ευτελες κομματι,σαν κατι που καταφερνω να του παρω την ψυχη, να το απομυζησω, να βγαλω πανω του ολο μου τον θυμο, τη λυπη,τα φλεματα, τα σαλια, τους εμετους, ο,τι εχω +δεν εχω που με βαραινει, να το φτυσω ετσι, όπως κανεις πεταει τα σκουπιδια του στη χωματερη-σαν κατι Απολυτα Φυσικο, σαν ένα κομματι κρεας που δεν θελω να καταπιω…

Τιποτα δεν ητανε φυσικο ποτε’ από τοτε που θυμαμαι τη ζωη μου , πολλα ητανε σκεπασμενα με ασπρα σεντονια.

Δεν μιλουσαμε ποτε γι αυτά.

Όταν μεγαλωσα λογο, εβγαινα στις ταρατσες των κτηριων + περιμενα, ερευνουσα τον ουρανο για τη Λαμψη.

Δεν την ειδα ποτε’

συνηθως εκεινες οι βραδιες τελειωναν με εμενα δεμενο πισθαγκωνα να με σερνουν 2 ή 3 κλωνοι της Ειδικης Επεξεργασιας/μετά δεν θυμαμαι/ μια ενεση καρφωνοτανε στον λαιμο μου + όλα σκοτεινιαζαν/

Περασαν ετσι πολλες εποχες/ εγω, η ταρατσα, η απωλεια της Λαμψης,Ειδικη Επεξεργασια,ενεση,σκοταδι.

Όταν με μετεθεσαν στα Γεωτρυπανα κατι σκιρτησε μεσα μου/ από κει θα μπορουσα να μετατεθω/

Δεν εγινε ακριβως αυτό/ συνεβη κατι παρομοιο.Μετα μια κριση που βιντεοσκοπηθηκε από τις καμερες, μερα μεσημερι μεσα σε απλετο φως, καταμεσης μιας γεφυρας ασφυκτικα γεματης από κοσμο,…όταν συνηλθα βρισκομουν καθισμενος σε ένα πλουσια διακοσμημενο δωματιο της Ιεραρχιας+μπροστα μου υπηρχε μια πλακετα με ολο το σχεδιο της ζωης μου’

Δεν ειχα προλαβει να συνελθω εντελως, όταν μια ερμαφροδιτη από τη Γενια Τους, ηρθε πλαι μου+ με ρωτησε επιτακτικα:

-συναρπαστικο δεν είναι να προσφερεσαι ΕΘΕΛΟΝΤΙΚΑ να μεταβεις στη Νεα Αποικια?Λεγεται πως είναι πολύ ομορφο μερος, με πλουσιο φυσικο πλουτο,συνθηκες που ευνοουν τη ζωη+πολλη βια που συνηγορει θαυμασια με τον θανατο!!!!-----à Ξεσπασε σε ένα τρελλο υποκωφο –φαρδυ γελιο, σαν χαραδρα/φοβηθηκα.

-νομιζες πως θα μπορουσες , θα σ αφηνε Η Επιτροπη ετσι ??? μετά απ όλα αυτά????

+πατωντας ένα κουμπι, ανοιξε κατω απ τα ποδια μου μια γιγαντια οθονη/

Ειμαι εγω.

Η γεφυρα.

Ο κοσμος.

Η Σασα.

ΒΡΙΣΚΟΜΑΙ ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΟΘΟΝΗ.+ταυτοχρονα με παρακολουθω/ να σηκωνω τα χερια, να σηκωνω τα ματια, να πεφτω στα γονατα.αρχιζω να κλαιω με ένα σπαρακτικο κλαμα. Ακινητος σαν αγαλμα κλαιω.οι περαστικοι σαστιζουν. Από το σωμα μου αρχιζει να εκπεμπεται ένα φως, δυσδιακριτο στην αρχη, μοιαζει με μια φωτεινη ομιχλη.στη συνεχεια ολο +δυναμωνει+ μετατρεπεται σε μια φλογα.που δεν καει. Ολοι εχουν μεινει ακινητοι+ με κοιτανε. Εγω δεν κοιταω παρα μονο τον ουρανο. Το στομα μου ανοιγει+ αρχιζω να λεω για Αυτό που ολοι φοβουνται.+ΠΡΩΤΟΣ+ΚΑΛΥΤΕΡΟΣ…ΕΓΩ….

Δεν υπαρχει θανατος.

Είναι επινοηση. Για να μην ειμαστε ελευθεροι.

αρχιζω να φωναζω.

Στην αρχη φωναζω, αλλα ακομα ειμαι λιγο διστακτικος/ στη συνεχεια αναδιπλωνομαι, σηκωνομαι ορθιος+αρχιζω να σκουζω προς ολες τις κατευθυνσεις:

-ΔΕΝ υπαρχει σας λεω! Το εχω δει. Αυτοι δεν πεθαινουν! Μεταφερονται σε λλο Σωμα. Εν συνειδηση τους.Συνεχιζουν μεσα μας. Μετατρεπονται σε εμας. +καποια μερα εσυ νομιζεις πως ηρθε η ωρα σου, πως τελειωνεις, αυτό ηταν,προσπαθεις να το δεχτεις, να καταλαβεις γιατι,+ πισω, στα Υπογεια γινεται παρτυ.Η ψυχη σου εχει ηδη δημοπρατηθει , αξιολογηθει,καταμετρηθει+μαντεψε! αξιολογηθει πολύ περισσοτερο απ αυτό που σ αφηναν να πιστευεις πως αξιζεις! Αιωνιες εκπτωσεις!

Βλεπω τον Εαυτο μου εξαλλο, με αφρους να βγαινουν απ το στομα να απευθυνομαι στο εμβροντητο πληθος ουρλιαζοντας: ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΘΑΝΑΤΟΣ! ΟΛΑ ΕΙΝΑΙ ΨΕΜΑΤΑ!!!

ΑΡΧΙΣΤΕ ΝΑ ΖΕΙΤΕ!!! Μολις γινεται αυτό, ο Θανατος πεθαινει!!!!....αρχιστε ΝΑ ΖΕΙΤΕ ΤΩΡΑ!!!

Αρχιζουν να σταζουν αιματα απ τα χερια μου’ η Σασα, κλαιει/

Γιατι ξερει.

Η οθονη σβηνει, μαυρο, η Ερμαφροδιτη στριγγλιζει απ το γελιο’

Τωρα ειμαι ΕΔΩ.

ΖΩ.

Η Νεα ΑΠΟΙΚΙΑ.Τα ματια μου κλεινουν.αγκαλιαζω τη Σασα, νοιωθω τη Ζεστη του κορμιου της στη φλεβα μου+αφηνομαι να γλιστρησω στον υπνο.Ολα αρχιζουν ΞΑΝΑ.