ΤΑ 3Π. Ενας Πολεμος στη Σκια. 14.[... ‘’ one HEAVEN ON EARTH’’ please.]

ΤΑ 3Π. Ενας Πολεμος στη Σκια.

[14]... ‘’ one HEAVEN ON EARTH’’ please.

Το Προσωπο είναι ένα μερος στον Χαρτη.

Μια τοποθεσια, ορισμενη με ακριβεια χιλιοστου+τοποθετημενη στο σημειο Αρχικης Επαφης.

Κοιταω τα Προσωπα.

Των ανθρωπων.

+αυτά αλλαζουν.

Όχι σαν κατι που συμβαινει ρεαλιστικα, μα σαν κατι που διερχεται μεσα μου.

Οι ρυτιδες, οι εκφρασεις, τα ματια, ο τροπος που σφιγγει κανεις τα χειλη, που χαμογελαει, οι γκριματσες, οι αδιορατες, λεπτες επιφανειες κοπης του δερματος, αποκαλυπτουν.

Κοιταω την κοπελα στο ταμειο.

Σκεφτομαι πως όταν παιζει με τα παιδια της, το προσωπο αυτό που σε λιγο θα μιλησει +σε μενα, θα είναι ένα άλλο.

Με διαφορετικα χειλη+ διαφορετικη αισθηση.

Όταν είναι στο κρεβατι με τον αντρα της, το προσωπο είναι χυμενο πανω στα σεντονια.

Αφημενο εκει, να αναπνεει για να μπορει να συνεχιστει η πραξη.

Αξονικοι τομογραφοι.

Αποκαλυπτουν κοβοντας σε εικονικες φετες το συγκεκριμενο σημειο.

Τα πουλακια κελαιδανε.

Ηρθε η Ανοιξη.

Το εσωτερικο των ματιων μου, περιεχει οργανα υψηλης ευκρινειας.

Ειμαι ενας Αξονικος –Τομογραφος- Συναισθηματος -Προσωπων.

Χρειαζομαι μονο ένα νανοσεκοντ Ακινητου Χρονου να τοποθετηθει πανω στο προσωπο.

Μετα, ακινητοποιω το εσωτερικο μου, απορροφω το απενατι πλασμα+περιμενω.

Δεν παιρνει πολύ.

Λιγο μετα, η Εικονα του, αναδυεται από μεσα μου διαφορετικη.

Τις περισσοτερες φορες, το Προσωπο εχει αλλαξει.

+ συνηθως μ έναν τροπο μη αναμενομενο.

Άλλες φορες, στη θεση ολοκληρου του προσωπου υπαρχει μια Λεξη.

Άλλες φορες ένα Γραμμα, μια Εικονα, ένα Αντικειμενο.

Υπαρχουν απειρες παραλαγες.

Πολλες φορες, το προσωπο πια παυει να είναι κατι το σταθερο.

Είναι μια κινουμενη υλη που μιλαει ακατανοητες γλωσσες.

Άλλες φορες παλι, αρχιζει να ξεχειλωνει, να αναπτυσεται ολογυρα στον χωρο +να μετατρεπεται σε πατωμα, ταβανι, επιπλα, μπαλκονι.

Υπαρχουν +εκεινες οι φορες, που μπορω να διακρινω ένα ματι, αλλα αυτό που μου μιλαει , είναι μια Θαλασσα.

Μετα από παρα πολύ Χρονο, ένα βραδυ αποσυρθηκα.

Εφτασα στο Κεντρικο Κτηριο, εδωσα τον κωδικο προσβασης+μπηκα στην Αιθουσα.

Αφησα ησυχα όλα τα διαπιστευτηρια μου.

Μαζι +τα Ματια μου.

Δεν με ρωτησαν τιποτε.

Δεν ειπα τιποτε.

Είναι μεσα στον Κανονισμο Ασφαλειας.

‘’όταν ένας Ανιχνευτης αισθανεται πως απειλειται η Δικη του Καταγραφη, δικαιουται να αποχωρησει ανευ εξηγησεων’’

Βγηκα στη βροχη.

Σ έναν καινουργιο κοσμο.

Χωρις Προσωπα.

Γιατι εγω πια στη θεση των ματιων ειχα διαλεξει να εχω Κατι –Που-Να-Μην-Ανιχνευεται.